Kluczową rolę w procesie wychowawczym dziecka, odgrywają jego podstawowe środowiska: rodzina oraz przedszkole. To właśnie one wprowadzają najmłodszych w świat dorosłych i uczą ich, jak radzić sobie z codziennymi wyzwaniami. Rodzina zaspokaja takie kluczowe potrzeby jak: potrzeba miłości, akceptacja, poczucie bezpieczeństwa i wsparcie emocjonalne, zaś przedszkole buduje partnerskie relacje z rodziną każdego dziecka. Dlatego, by stworzyć spójne środowisko, w którym nasz przedszkolak będzie się wszechstronnie rozwijał, potrzebna jest współpraca między przedszkolem a rodzicami.

Dziecko, które ma 3-4 lata i po praz pierwszy przychodzi do przedszkola, musi nauczyć się pracy zespołowej, przyzwyczaić się do nowego miejsca, nowych osób oraz do przebywania w dużej grupie. W środowisku przedszkolnym jest zupełnie inaczej niż w domu, gdzie dziecku poświęca się więcej indywidualnego czasu czy pomaga mu się podczas codziennych zajęć jak np. ubieranie czy spożywanie posiłków. Dlatego podczas pierwszych miesięcy pobytu dziecka w przedszkolu musi się ono przyzwyczaić do bycia bardziej samodzielnym chociażby w:

• toalecie, gdzie dziecko samodzielnie będzie spłukiwało wodę i pamiętało o higienie rąk,
• wycieraniu nosa chusteczką higieniczną i wynoszeniu jej do kosza na śmieci,
• wkładaniu i zdejmowaniu kapci oraz ubrań wierzchnich,
• odnoszeniu zabawek na swoje stałe miejsca.

By tak mogło się stać, trening samodzielności przedszkolaka warto zacząć już od najmłodszych lat. Jeśli widzimy, że dziecko chce coś zrobić samo, pozwólmy mu to zrobić, nawet jeśli będzie trwało to dłużej niż by było w przypadku naszej pomocy. Dzięki temu dziecko dodatkowo uczy się również wiary we własne możliwości. Warto pamiętać też o tym, że nauka samodzielności nie zrobi się od tak. Potrzeba na to czasu, cierpliwości, ale również systematyczności i stanowczości z naszej strony. Trzeba się liczyć również z tym, że zbyt późna nauka samodzielności może powodować u dziecka bunt i opór, a dzieje się tak ponieważ do tej pory dziecko było wyręczane i może mieć później poczucie krzywdy i niesprawiedliwości wobec nas. Ograniczając samodzielną pracę dziecka w wieku przedszkolnym nie pozwalamy mu na zbieranie własnych doświadczeń, przez co może ono stać się osobą niezdarną i ciągle szukającą czyjejś pomocy.

Pamiętajmy, że to co dziecko wykona samo ma większą wartość dla jego rozwoju, niż to co my za niego zrobimy. Zatem chwalmy dzieci, motywujmy je i usamodzielniajmy. Bądźmy blisko nich i służmy pomocą w razie potrzeby, ale nie wyręczajmy.